Vanaf het moment dat er bij mij microalbumine (beginnende nierschade) geconstateerd werd, stond mijn leven in het teken van optimale diabetes management. Voeding, beweging en insuline; allen gereguleerd zodat ik goede bloedsuikers bijna kon garanderen. Immers, zo kon ik de kans op complicaties verkleinen én meer uit het leven halen. Althans dit dacht ik, tot ik een diabetes burnout kreeg. Inmiddels weet ik dat diabetes management voor mij een andere betekenis heeft. Het gaat om een goede kwaliteit van leven, zónder de verantwoordelijkheid voor je gezondheid uit het oog te verliezen. 

Voor sommige lezers klinkt dit misschien logisch, maar ik vind dit makkelijker gezegd dan gedaan. Als mensen hebben we namelijk de neiging om zwart-wit te denken. Vertaal je dit naar diabetes management, dan zie je meestal twee extremen. Of voluit van het leven genieten en diabetes op een backburner zetten, óf de volle focus op bloedsuikerregulatie tot het opgeven van ervaringen aan toe. Ik behoorde duidelijk tot de laatste groep, maar beide situaties zijn af te raden. Want wie voluit geniet en diabetes negeert, zal dat waarschijnlijk niet lang complicatieloos blijven doen. En wie voluit inzet op diabetes en daardoor het leven laat schieten, heeft weinig om na te vertellen.

Balans is hier dan ook het sleutelwoord, maar dat ligt wel in een grijs gebied. Met goede bloedsuikers voel je jezelf tenslotte fitter, ben je meer aanwezig, heb je minder zorgen en dús kun je beter genieten. Maar het is belangrijk dat je hier niet in doorschiet, zoals ik voorheen wel deed. Feit is dat niemand perfect is. Ookal doe je zo goed je best om 42 verschillende factoren die invloed kunnen hebben op je bloedsuikers te reguleren.

Goede bloedsuikers: wat is wél realistisch?

Lastige vraag. Ik denk dat dit zeer persoonlijk is en ook afhangt of en naar welke van de bovenste twee situaties je neigt.

Voor mezelf geld dat ruimere glucosedoelen me goed doen, maar ik ben eerlijk gezegd nog aan het ontdekken tot hoever ik hiermee kan en moet gaan. Zo lieg ik lieg als ik zeg dat hogere bloedsuikers mij helemaal niets doen, maar ik ben wel beter geworden in het accepteren ervan. Tegelijkertijd merk ik dat ik minder vaak de neiging heb om bovenop mijn bloedsuikers te zitten in een sociale of nieuwe situaties en meer vertrouw op mezelf. Dit zorgt ervoor dat ik beter van het moment kan genieten.

Voor iemand die deze vraag vanuit de andere hoek benadert, is misschien het tegenovergestelde beter. De kans op complicaties is zeer reëel, vooral wanneer je bloedsuikerregulatie langdurig niet serieus neemt. Niet leuk, maar je kunt er niet omheen. Door regelmatiger verantwoordelijkheid te nemen voor je diabetes, kun je ze echter uitstellen, stoppen of zelfs voorkomen. Dit door bijvoorbeeld vaker bloedsuikers te meten, de verpleegkundige te bezoeken of door meer over diabetes en de verschillende factoren te leren.

Geruststelling

Het antwoord is dus voor niemand hetzelfde. Voor wie deze balans al heeft gevonden heb ik niets anders dan respect. Maar dat ik nu bewust ben dat het draait om een balans geeft me ergens wel een heel rustgevend gevoel. Een gevoel dat het wel goedkomt. En dat is prettig.

Voor deze blog ben ik geïnspireerd door diabetestype1.nl community-lid Jupiter. Zij schreef een krachtige blog schreef over de balans tussen leven en diabetes management.