Mezelf schamen voor diabetes doe ik over het algemeen niet. Als het moet ‘jongleer’ ik met mijn insulinepennen op plekken als de werkvloer of aan de eettafel bij mijn schoonouders; ik zal altijd, privé en publiekelijk, verantwoordelijkheid nemen voor het managen van mijn diabetes. Toch is er een voorval wanneer ik het lastig vind om dit te doen: tijdens 1-op-1 situaties, en afgelopen zaterdag had ik er zo een.

Ik zat deze zaterdagochtend bij mijn kapper, een Turkse topzaak om de hoek van waar ik woon. Lekker dichtbij, goed betaalbaar, professioneel knipwerk en wat mij betreft het belangrijkst: een prettige ervaring dankzij de vriendelijke medewerkers die aandachtig te werk gaan.

Deze aandachtige behandeling houdt onder andere in dat mijn haren worden geknipt, oorhaar verwijderd, wenkbrauwen bijgewerkt en er is ook tijd voor een kop koffie of thee. Dit zorgt ervoor dat, wanneer je aan de beurt bent, je gerust een uurtje zit. Wie diabetes heeft weet: er kan in een uur veel gebeuren met je bloedsuikers.

Waar ik doordeweeks ontbijt met een bakje kwark, zomerfruit en wat noten, pakte ik het tijdens de start van dit weekend dit uitgebreider aan met verse pannenkoeken. Twee keer zoveel koolhydraten, en twee uur later dan normaal.

Tijdens de knipbeurt dacht ik even terug aan deze maaltijd (zo lekker was het), en spontaan kropen er allerlei vragen in mijn hoofd. “Zal ik de insulinedosis wel goed hebben afgestemd op de maaltijd?”, begon ik te denken. “Als ik later ontbijt is er meestal ook minder cortisol actief. Dan heb ik eigenlijk minder insuline nodig. Hoe voel ik me nu eigenlijk? Toch wel dorstig… Zal ik hoog zitten?” 

Zodra ik (denk dat ik) iets ‘voel’, móet ik weten wat de situatie is. Ik wil niet dat ik nog drie kwartier een hyper heb, daar ga ik me alleen maar slechter van voelen. Ik háát die onzekerheid, dus wat ik moet doen is duidelijk: mijn bloedsuiker meten en eventueel corrigeren! Alleen… ligt er een doek over mij heen, word ik aandachtig geknipt en heb ik een gesprek. Op dat moment realiseerde ik me: ik durfde de kapper niet te onderbreken voor mijn diabetes!

Geluk stond aan mijn zijde, want de beste man moest even een andere tondeuse halen. Snel het doek opzij, grijpen naar mijn iPhone, de Freestyle Libre app openen en scannen die handel. 7.3 m/mmol. Geen verdere actie vereist, pfoe!

Toch zat ik de rest van de dag met een naar gevoel in mijn maag. Wat als die tondeuse niet vervangen moest worden? Natuurlijk is het logisch wat je dan moet doen. Gewoon de 1-op-1 situatie even onderbreken. “Sorry dat ik stoor, maar ik moet even mijn diabetes managen!” Maar makkelijk? Zeker niet. Ik zie het me niet snel bij de kapper doen, waar ik vrij vaak kom. Laat staan tijdens een gesprek met een zakelijke klant!

Wel ben ik ervan overtuigd dat dit, net als veel andere ‘moeilijke dingen’ in het leven een kwestie van vaker doen is, waarna het makkelijker word. Ik denk zelfs dat de meeste mensen alleen maar respect hebben als je zo de verantwoordelijkheid neemt. En zo niet, jammer dan!

Het mag duidelijk zijn: de eerst volgende keer dat ik in een 1-op-1 situatie mijn diabetes voorrang wil geven, en hier even over twijfel, denk ik terug aan dit verhaal en onderbreek ik de situatie gewoon om mijn diabetes te managen.

Heb jij wel eens moeite om een situatie te onderbreken voor je bloedsuikers?